Indonezja i pozostałe obszary
W przeszłości Sundaland był pięknym obszarem, na którym panował przyjazny klimat. Niziny Sundalandu, które zostały zalane zamieniły się w Morze Jawajskie i Cieśninę Karimata, stanowiły niegdyś malownicze tereny obfitujące w rzeki, tak duże jak Nil o temperaturze 20-25 stopni Celsjusza, otoczone łańcuchami górskimi aktywnymi wulkanicznie. Co więcej, badania nad skamielinami i mitochondrialnym DNA ujawniają, że kolonizacja człowieka współczesnego w Nusantara (archipelag indonezyjski ) i większości części świata rozpoczęła się 60, 000- 50, 000 lat temu.
Sundaland istniał jeszcze 14 000 lat p.n.e., kiedy wyspy indonezyjskie nie były rozdzielone przez ocean
Dr. Stephen Oppenheimer, argumentował opierając się o różnorodne dane m.in. geologiczne, archeologiczne, genetyczne i lingwistyczne, że ludność rozprzestrzeniła się z Sundalandu, gdy teren został zalany w końcowej fazie epoki lodowcowej. Dr. Hilman Natawidjaja i grupa naukowców pracuje ze zidentyfikowanymi jako oryginalne, fizyczne struktury stworzone przez ludzi zamieszkujących Sundaland. Na Jawie istnieje miejsce, gdzie znajdują się megalityczne konstrukcje, znane jako Gunung Padang, datowane na późną epokę lodowcową- 12 000 lat lub nawet więcej.
Gunung Padang
Miejsce to, zlokalizowane jest w regencji Cianjur, w w zachodniej prowincji jawajskiej, ok. 65 km na zachód od Bandung i ok. 80 km na południe od Dżakarty., na szczycie góry Padang, na wysokości ok. 885 m.n.p.m. Java jest lądem nawiedzanym przez trzęsienia ziemi oraz aktywne, jak i nieaktywne wulkany. Gunung Padang wpisuje się do drugiej kategorii. Góra składa się ze skał andezytowych, uformowanych miliony lat temu. Kiedy lawa ostygła, powstały struktury znane jako „stawy kolumnowe”, i jest to klucz do zrozumienia Gunung Padang.
Megalityczne kolumny na Gunung Padang
Najważniejszy jest fakt, że te naturalne struktury formują się w pozycji pionowej. W taki właśnie sposób pozostają na stałe, jeżeli nie zostaną przearanżowane przez człowieka lub procesy geologiczne. Na Nan Madol, zbudowanym na wyspie Pohnpei w Mikronezji, zostały użyte podobne kamienne struktury. Na Gunung Padang można zauważyć też podobny sposób budowy. Skalne kolumny zostały precyzyjnie odseparowane od siebie i użyte jako budulec do skonstruowania budowli, która ogólnie rzecz biorąc wydaje się być szorstką, piramidą schodkową, zwaną w Indonezji „punden berundak”. Zdaniem geologa, R. Schocha- zawiadomił mnie, że chce wydać w Polsce swoją ostatnią książkę: „Forgotten Civilization: The Role of Solar Outbursts in Our Past and Future” ( „Zapomniane cywilizacje: Rola eksplozji solarnych w naszej przeszłości i przyszłości” ) – struktura na górze Padang stworzona została przez człowieka, ponieważ wiele skalnych kolumn ustawionych jest horyzontalnie jak ściany, a także jako dachy nad komorami, które zostały wykryte wewnątrz struktury. W swoim krótkim rekonesansie, Schoch nie znalazł żadnych skalnych kolumn, które znajdowałyby się na swojej naturalnej pozycji. Prawdopodobnie kolumny pochodzą bezpośrednio z Gunung Padang. Kolumny mogły być demontowane na miejscu, a następnie ponownie złożone do budowania punden berundak.
Obecnie struktura na Gunung Padang składa się z pięciu wyraźnych poziomów lub tarasów. Przez nowoczesne drogi, zbudowane po raz pierwszy w latach 80-tych, jedna wznosi się z serii schodów w kierunku północnym góry i biegnie do struktur. Razem pięć tarasów pokrywają powierzchnię ok. 150 metrów długości i 40 metrów szerokości.
Od 2011 roku, Dr. Hilman Natawidjaja wraz ze swoimi kolegami przeprowadzili nieinwazyjne badania geofizyczne i odwierty rdzeniowe. Używając różnych metod badawczych, grupa odkryła poniżej powierzchni różne warstwy skał i osady, które z dużym prawdopodobieństwem mogą reprezentować wyraźne fazy budownictwa ludzkiego, a także naturalne oraz stworzone przez człowieka powierzchnie topograficzne.
Jamy i komory wewnątrz Gunung Padang zostały zidentyfikowane przy użyciu geofizycznych technik. Mogą to być naturalne korytarze lawowe w skale wulkanicznej, ale także mogły być zmodyfikowane i używane przez starożytnych ( na Wyspie Wielkanocnej istnieją korytarze lawowe, które zostały sztucznie zmodyfikowane i użytkowane przez tubylczą ludność ). Główna komora wydaje się leżeć ok. 20-30 metrów poniżej szczytu góry ( ma 15 m. długości, wysokość 10 m ). Może być otoczona mniejszymi jamami. Istnieje dowód na występowanie wejścia do komory lub jamy od strony najgłębszej warstwy ( oznaczonej numerem 3 ( Layer 3) ), która została przykryta lub zakopana kolejną warstwą. Jest również ślad zapadniętej konstrukcji wewnątrz tej głębszej warstwy.
Dr Hilman i jego grupa badawcza zebrali próbki z odwiertów i wykopalisk archeologicznych, które zostały użyte do uzyskania datowania węglem radioaktywnym. W płytkich wykopach archeologicznych zakres datowania wynosi od 1000 lat p.n.e. do 500 lat p.n.e. Datowanie głębszych warstw, 11, 2 metra wgłąb ziemi wskazuje już jednak na datę 20 000 lat p.n.e. Niektóre, szczególnie istotne dowody- zdaniem geologa- włączają datę +7820 do 7600 p.n.e. uzyskanych w odwiercie na głębokości 3,9 m. Datę ok. 11 600 p.n.e. uzyskano na głębokości od 8 do 10 metrów, data od 14.840 do 14.690 p.n.e., na głębokości 11,15 m., a datę 21.630 p.n.e. na głębokości 11,3 m.
Ważną obserwacją jest to, że badacze wskazują, że Gunung Padang sięga do okresu przed ostatnią epoką lodowcową, ok. 9700 lat p.n.e. Schoch wierzy, że użytkowanie przez człowieka tego miejsca zaczęło się ok. 14 700 lat p.n.e. Możliwe, że najwcześniejsze użycie przypadło nawet na okres ok. 22 000 lat p.n.e. Schoch szacuje, że warstwa 3. ( 4-10 m. pod powierzchnią ) zawiera okres przypadający na ok. 10 000 – 9500 lat p.n.e., gdy miały miejsce poważne zmiany klimatyczne.
Robert Schoch w korespondencji przekazał mi między innymi następujące słowa:
„Zwiedzając Gunung Padang, zastanawiając się na datami i dowodami upadku oraz odbudowy, które mogły wystąpić tutaj- nie mogłem pomóc- ale przypomniałem sobie o innym miejscu, reprezentującym bardzo starożytną cywilizację, która rozciąga się na koniec ostatniej epoki lodowcowej, czyli Göbekli Tepe w południowo-wschodniej Turcji. W przypadku kręgu megalitycznych kamieni w Göbekli Tepe znanych jako zabudowa D, sięga on swoją obecnością do co najmniej około 10 000 lat p.n.e. Dr Klaus Schmidt, główny archeolog w Göbekli Tepe, stwierdził, że wierzy, iż części Göbekli Tepe, jeszcze nie w pełni wydobyte sięgają roku 14 000, to znaczy do około 12 000 lat p.n.e., około dwóch tysięcy lat przed końcem ostatniej epoki lodowcowej. W Göbekli Tepe istnieje dowód w postaci przewróconych i połamanych filarów, które zostały postawione na nowo, oraz pospiesznie budowanych ścian wstawianych pomiędzy filary, co miało służyć jako ochronne schronienia. Dr. Schmidt zawiadomił także, że na miejscu znajduje się też jaskinia związana z Göbekli Tepe, która była wykorzystywana przez tamtejszą ludność. Aktywność w Göbekli Tepe miała miejsce w tym samym czasie, co użycie groty lub komory na Gunung Padang. Dowody katastrofy w Göbekli Tepe (zawalone filary i mury wzmacniające) wydają się korelować z zawalonymi konstrukcjami warstwy 3. na Gunung Padang”.
Schoch myśli również o Egipcie, i jego pracą nad ponownym datowanie Sfinksa. Ekstremalne wietrzenie i erozja widoczna na proto-Sfinksie (wyrzeźbiona na nowo głowa, monument wykorzystano ponownie podczas okresu dynastycznego), spowodowana była opadami deszczu, wynikłego z nagłych zmian klimatycznych pod koniec epoki lodowcowej. Co więcej, istnieje komora, w skalnym podłożu pod Sfinksem. Zdaniem geologa „autentyczne cywilizacje o wyrafinowanej naturze istniały wcześniej do ok. 9700 r .p.n.e., do czasu gdy zostały zdewastowane przez katastrofy naturalne”.
A więc, zbierając razem dowody, jasno widać, że prehistoryczne zaawansowane kultury rozwijały się w bardzo podobnym czasie, a ich koniec również nadszedł w zbliżonym okresie czasu. Co więcej nie były to prymitywne kultury, lecz wyjątkowo zaawansowane.
Podsumowanie
Gunug Padang zostało uznane za część bardzo starożytnego dziedzictwa cywilizacji Nusantara. Niektórzy uważają, że miejsce to, powinno pozostać nienaruszone, albo powodu szacunku dla przeszłości, albo ponieważ nie chcą skonfrontować się z wiedzą, która mogłaby nie zadowolić ich obecny światopogląd – implikacje zaawansowanej cywilizacji w Indonezji przed ostatnią epoką lodowcową zmuszają nas do zrewidowania naszego sposobu myślenia na temat pochodzenia cywilizacji. Gunung Padang stanowi dalszy dowód, że standardowa historia dotycząca wzrostu i trajektorii wyrafinowanej kultury wymaga napisania na nowo.
