W trakcie takiej wędrówki niejednokrotnie zmierzyć się trzeba z wodospadami, progami wodnymi czy przełomami. Cały czas jednak jest to kontakt z przyrodą i z dzikim żywiołem. Kanioning nie jest zastrzeżony dla sportowców czy profesjonalistów. Różnorodność tras daje szansę na zabawę prawie każdemu. Są oczywiście trudne trasy dla zawodowców, ale też średnio skomplikowane dla "każdego" oraz zupełnie proste dla rodzin chcących cieszyć się tą przygodą wraz z dziećmi.

Kanioning nie jest sportem nowym, choć jego nazwa jest stosunkowo młoda. Początkiem tej dyscypliny było przejście w 1888 r. jaskini bîme de Bramabiau (Francja) przez Edgouarda Alfreda Martela. E.A. Martel, uważany jest za ojca speleologii. Zbadał on także kilka innych sławnych kanionów: Gorges de Verdon, de Daluis oraz Kakaoueta.
Na przełomie lat 60 i 70-tych XX wieku kanioning był jeszcze sportem dla nielicznych, w zasadzie tylko dla badaczy. Od tamtej pory pojawiało się coraz więcej opracowań, dzięki którym udało się rozpowszechnić ten sport. W 1988 roku powstała Komisja do Spraw Canyoningu (Commision Canyon).
Przy uprawianiu tego sportu wymagana jest umiejętność pływania oraz dość dobra ogólna forma fizyczna. Trasy komercyjne przygotowywane są jednak w taki sposób by dostępne były także tzw. trasy trekkingowe, gdzie kontaktu z wodą jest niewiele, co pozwala brać udział, także osobom nie posiadającym żadnych umiejętności pływackich.
              

Zupełnie inaczej wygląda kanioning w wykonaniu profesjonalistów zapuszczających się w trudno dostępne miejsca oraz wybierających ekstremalne trasy. Tam bardzo ważne okazuje się opanowanie lęku wysokości i odporność psychiczna, ponieważ niektóre z napotykanych przeszkód mają kilkadziesiąt metrów. Są to najczęściej wodospady, które pokonuje się z zastosowaniem specjalistycznego sprzętu (uprząż, liny). Na typowych trasach kanioningu można spotkać tobogany – naturalne rynny, z których da się zjechać. Innym razem jakiś odcinek trasy trzeba pokonać pod wodą lub przejść pieszo. Do uprawiania kanioningu wykorzystuje się standardowo: strój neoprenowy, buty, rękawiczki, kask, uprząż wspinaczkowa, liny i haki.
Kombinezon neoprenowy – podobnie jak w przypadku nurków – pozwala chronić ciało przed niskimi temperaturami wody jakie mają miejsce w górskich rzekach. Buty ponadto chronią przed okaleczeniem nóg oraz służą jako zabezpieczenie antypoślizgowe.

Kanioning do Indonezji zawitał kilka lat temu i dzisiaj jest to siedziba międzynarodowej organizacji kanioningu ICOpro. Tym bardziej cieszymy się bardzo, że możemy już teraz zaproponować piękne trasy, sprawdzonych instruktorów oraz profesjonalną obsługę. Każdy, kto choćby w podstawowym stopniu utrzymuje swoje ciało w dobrej formie, znajdzie tu coś dla siebie. Programy przygotowane są dla osób w wieku 16 – 65 lat. Dzieci, które rodzice chcieliby zabrać ze sobą powinny mieć minimum 8 lat.
Na kanioning zapraszamy szczególnie na Bali. Organizujemy wyjazdy z Polski, a ich długość jest ustalana indywidualnie z każdym zainteresowanym.
              

 

KANIONING W POLSCE

Kanioning w Polsce uprawiany jest przez wąskie grono osób ale zainteresowanie nim rośnie więc wkrótce się to zmieni. Dużym krokiem w tym kierunku będzie otworzenie w Polsce pierwszej profesjonalnej szkoły kanioningu federacji ICOpro. Tymczasem zapraszamy chętnych z Polski na Bali, gdzie można nie tylko go uprawiać, ale również zdobyć licencję. Jest też w Europie spora ilość centrów kanioningu , w których można zdobyć uprawnienia.

My już dzisiaj zapraszamy na niepowtarzalny trip w egzotycznej scenerii. Zarezerwuj od razu dla siebie kanioning na Bali.

Kontynuując korzystanie z witryny, zgadzasz się na stosowanie plików cookie. Więcej informacji.

The cookie settings on this website are set to "allow cookies" to give you the best browsing experience possible. If you continue to use this website without changing your cookie settings or you click "Accept" below then you are consenting to this.

Close