Nazwa „Wyspy korzenne” została nadana Molukom już w XIV-XV wieku, gdyż zmierzało tutaj wiele wypraw europejskich w poszukiwaniu aromatycznych przypraw, głównie kwiatu i gałki muszkatołowej.
Północne i środkowe wyspy porośnięte są wiecznie zielonym lasem równikowym i poznaczone czynnymi wulkanami, południowe zaś okolone namorzynowymi mokradłami. Fauna jest dość uboga, ale występują tutaj rodzime ssaki – torbacze, w tym latające wiewiórki. Spotkamy tam też rajskie ptaki oraz kilkadziesiąt gatunków papug.
Ze względu na trudności komunikacyjne pomiędzy rozrzuconymi na morzu wyspami, Moluki stanowią najsłabiej zbadaną i najbardziej dziką część Indonezji. W toni mórz okalających wysepki można odnaleźć wraki rozbitych statków albo dotrzeć do nietkniętych cywilizacją plaż, więc badaczy i podróżników wiele tajemnic zaprasza do odkrycia.